Blog

Nie wiem, jak to się stało, ani co mną kierowało, że nie podzieliłem się w ubiegłym roku wrażeniami z trasy koncertowej Natalii Kukulskiej promującej jej ostatni album „Ósmy Plan”. A trochę pojeździłem po Polsce – byłem m. in. w Katowicach, Opolu i Poznaniu. Nadarza się jednak znakomita okazja, bo oto 21 marca w warszawskiej Stodole odbył się urodzinowy koncert Natalii, który przyciągnął fanów artystki z najodleglejszych zakątków Polski. I ja tam byłem, drinka się napiłem. Co usłyszałem, co zobaczyłem?
Przed otwierającym koncert „Pióropuszem” na sali rozległy się salwy śmiechu. Na ekranach odtworzono klip do „Sexi Flexi” z nowym tekstem, dowcipkującym z wieku, w jaki niedawno weszła Natalia. Podobno był to celowy zabieg złośliwców, którzy (pamiętacie poplamioną sukienkę Edyty Górniak przed występem na polskich preselekcjach do Eurowizji?) chcieli zbić z pantałyku artystkę. Rozproszyć. Wpłynąć na jakość występu. Nie udało się. Kukulska mogłaby zostać stewardessą – zachowuje zimną krew nawet w sytuacjach awaryjnych, o czym wkrótce mieliśmy się przekonać. 
W Stodole zabrzmiał materiał z „Ósmego Planu” (album recenzowałem i polecałem tutaj: http://www.mjuzz.pl/artystka-poprzednio-znana-jako-natalia-kukulska/). Mocno taneczna, zahaczająca o latino wersja "W nosie" wzbudziła we mnie chęć do pląsów. Na koncercie zawsze warto się dobrze ustawić – jeśli wokół nas jest raczej statycznie, pozostaje własna inwencja. Tym bardziej się cieszę, że moje towarzystwo dopisało – co potańczyliśmy, to nasze A powodów, by się ruszać, Natalia dostarcza mnóstwo. Myślę sobie, że na tym koncercie odnalazłyby się nawet dziewczęta w białych kozakach – nowa wersja "Fantasies" może śmiało podbijać parkiety osiedlowych klubów. 

Pojawiły się smakowite nowe wersje „Piosenki światłoczułej” czy filmowego hiciora „Wierność jest nudna”. Dodatkowych wrażeń dostarczyły mashupy z wplecionymi fragmentami "Kamieni" czy "This is What it Feels Like" z repertuaru Banks. Ach jak ja to lubię!

Najważniejszym jednak punktem koncertu – wiem, że nie tylko dla mnie – była sentymentalna podróż do dawnych melodii. Na facebookowym fanpage’u Natalii został ogłoszony plebiscyt: wybieraliśmy trzy utwory z wcześniejszych albumów, które zamarzyło nam się usłyszeć ponownie. Trzy z największą ilością głosów miały wybrzmieć w Stodole. Juhuuu! Zostały wybrane wszystkie moje typy  Wspomnienia wróciły…
Subtelna wersja „Przychodzimy tylko raz” z albumu „Autoportret”. Ciary. Mocno niedoceniony singiel. Pamiętam, jak mój kuzyn – po obejrzeniu klipu – stwierdził, że Kukulska chce być czarniejsza od murzynki. Może i chciała. W teledysku była co najwyżej mulatką. 
Okazało się również, że najbardziej rhythm’n’bluesowy numer w karierze Natalii – „Niepotrzebny” – można zagrać w wersji gitarowej. No dobra, efekt Destiny's Child zrobił ksylofon  Pamiętam spektakularny układ choreograficzny podczas ogromnej trasy koncertowej „Piknik Era z Natalią”. Co się dziś stało z tą żwawą dziewczyną wywijającą krzesłami? Czy ktoś ją widział? Śmiechy śmiechami – nowy aranż powalił mnie na kolana. 
Wreszcie crème de la crème. Czas mojego liceum. Wielka wakacyjna awantura. Moja przyjaciółka razem ze swoją koleżanką wypoczywały w Rowach. Przyjechałem z namiotem, rozbiłem go koło daczy, w której mieszkały dziewczyny. Byłem podekscytowany nowym singlem z płyty „Światło”. Nie przyjmując do wiadomości, że ktoś może nie podzielać mojego zachwytu, męczyłem koleżanki „Dalekim brzegiem”. Nie przekonały się. Co więcej – zaczęły udowadniać wyższość Edyty Bartosiewicz i Kasi Nosowskiej nad Natalią Kukulską. Jak lew broniłem swojej idolki. Gdy doszedłem do wniosku, że konsensusu nie osiągniemy, złożyłem namiot i wykrzykując, że „nie mamy w takim razie o czym rozmawiać”, wyjechałem. Nie odzywaliśmy się do siebie przez resztę wakacji.
„Daleki brzeg” po 20 latach zabrzmiał magicznie. Śpiewali wszyscy. Muszę przyznać, że to był jeden z najbardziej wzruszających momentów tego wieczoru. 

Specjalnymi gośćmi koncertu byli Wojciech Pilichowski i Ryszard Sygitowicz. To z nimi Natalia zaczynała. Wbrew słowom piosenki, przyszli kolejny raz. I przypomnieli stare czasy. Sentymentalnie się zrobiło

Od początku jednak dawało się wyczuć atmosferę spisku. Pastisz „Sexi Flexi” to przy tym pikuś. Bo nagle skończył się prąd. Po prostu. I to w najbardziej gorącym momencie – tam, gdzie „W biegu” przeistacza się w moje ukochane „My”. Tam, gdzie euforia dopada nawet najbardziej znudzonego słuchacza. Bez prądu wiele się nie zwojuje. Zwłaszcza na koncercie. Chyba że artystka jest urodzoną performerką i zaczyna śpiewać do megafonu. Taka wersja „Pół na pół” jeszcze się nigdy nie zdarzyła. Kukulska pojechała po bandzie. Zastanawiałem się, jak potoczyłyby się sprawy, gdyby megafonu nie było? Może rulon z setlisty?

Chwała Natalii i jej muzykom, że nie pokusili się o żaden benefis i odgrywanie pierwszej płyty (ostatnio stało się modne przypominanie przez niektóre wokalistki ich debiutanckich albumów). Pewnie marketingowo takie pomysły są nośne, ale artystycznie niekoniecznie. Oby więcej tak mądrze pomyślanych jubileuszy.

Podaj dalej...000

Komentarze

Komentarze