Blog

1. Natalia Kukulska "Halo tu Ziemia"

Nie mogło być inaczej. Każdy nowy projekt muzyczny Natalii Kukulskiej zostawia inne produkcje w tyle. Chyba jak żaden inny album tej artystki, "Halo tu Ziemia" podzielił słuchaczy. Nawet wśród moich znajomych wzbudził skrajne reakcje. Mnie zachwycił. W mojej recenzji albumu (http://www.mjuzz.pl/wszystko-mozna-co-nie-mozna/) pisałem: "Ileż tu beztroskiej zabawy formą, nutą, strukturą. Jak mawiał mój świętej pamięci promotor, profesor prawa karnego: "wszystko można, co nie można, byle z wolna i ostrożna". Państwo autorzy chyba nie znali drugiej części tego powiedzenia Mimo że wiele tu połamanych dźwięków i nieoczywistych połączeń brzmieniowych, wciąż wspólnym mianownikiem wszystkich kompozycji są dobre melodie. Takie, które zapadają w pamięć. Czasem trzeba czasu, by się do nich dokopać, bo niektóre nie od razu wpadają w ucho. Dajcie im jednak szansę, a gwarantuję, że zadzieje się magia.".

Podtrzymuję wszystko, co wtedy napisałem. I albumowi „Halo tu Ziemia” przyznaję tytuł najlepszego polskiego albumu 2017 roku.

2. Margaret "Monkey Business"

Margaret jest świetnym dowodem na to, że polscy artyści nie muszą mieć kompleksów w stosunku do zagranicznych koleżanek/ kolegów. Bo nagrywają albumy podążające za aktualnymi światowymi trendami, w niczym nie odbiegające od ich poziomu. 
Wcześniej miałem duży problem z Margaret – czułem się osaczony jej nadprogramową medialną obecnością. Nie mogło być festiwalu, gali, eventu, na których nie występowałaby. Cieszy jednak, że młoda artystka podąża swoją muzyczną drogą i nie odcina kuponów od popularności pierwszych hitów.  
Singlowe "What You Do" i "Monkey Business" to prawdziwe petardy. Szkoda, że tak mało na tym albumie polskich tekstów, a przecież zamykające go kompozycje “Nie chcę” i “Byle jak” są dobrym prognostykiem, że po polsku Margaret też jest w stanie dotrzeć do odbiorcy – kto wie, może nawet z większą siłą rażenia.

3. Bovska "Pysk"

W 2017 r. Bovska pokazała, czym jest świeżość w muzyce. W swojej recenzji (http://www.mjuzz.pl/pies-z-przekrzywiona-glowa/) pisałem: "(…) brakowało mi i brakuje na polskim rynku fonograficznym inteligentnej muzyki środka. Bo albo serwuje się nam rzeczy typowo komercyjne, pozbawione błysku i polotu, albo wchodzi się w skrajną alternatywę, która brzydzi się przystępnością. Bovska zdaje się wypełniać tę lukę i robi to w wyjątkowo smaczny sposób. (…) Przyzwyczajony przez artystów do banalności tekstów, doznaję miłego zaskoczenia. Bovska śpiewa o czymś i ubiera to śpiewanie w najbardziej wyszukane słowne kreacje. Daje nowe życie zapomnianym dziś słowom – tak oto nawet lastriko doczekało się własnej piosenki.".

Z przyjemnością będę wypatrywał kolejnych projektów Bovskiej.

4. Joanna Dark "Krajewski na dziś"

Choć albumy z nowymi interpretacjami szlagierów trudno zestawiać z premierowymi wydawnictwami, do tej płyty mam szczególny sentyment. Towarzyszyła mi w nienajlepszym czasie (szpital, niespodziewana operacja – nie polecam) i dostarczyła wielu dobrych emocji. Joannie Dark udało się tchnąć nowego ducha w znane kompozycje Seweryna Krajewskiego, a jednocześnie pozostawić w nich to, co kiedyś zadecydowało o ich niezwykłej popularności. Że nie jest to łatwe zadanie, doświadczamy na każdym kroku, obserwując kolejne – mniej lub bardziej udane – próby mierzenia się z muzycznymi legendami. Joanna Dark ze swojej próby wyszła zwycięsko. Jest szansa, że nowe wersje utworów "Kiedy mnie już nie będzie", "Przemija uroda w nas" czy "Stanu podgorączkowego" spodobają się młodemu pokoleniu słuchaczy, dla których muzyka Krajewskiego może być ważnym odkryciem.

5. Maryla Rodowicz "Ach świecie…"

Maryla Rodowicz po 6 latach przerwy we wrześniu ubiegłego roku wydała swój kolejny studyjny album. "Ach świecie…" – to poprawnie skrojony materiał w stylu dawnej, refleksyjnej Rodowicz, ze świetnymi tekstami i wpadającymi w ucho melodiami. Uwaga! Są momenty wzruszenia. Album "Ach świecie…" promowany był utworami "Hello" (duet ze Sławkiem Uniatowskim), "W sumie nie jest źle" (na szczęście jedyny tekst, który poraża swoją infatylnoścą) i "Jeszcze nie czas". Aktualnie swoją szansę dostanie moja ulubiona "Rumba o gitarze". 
W tym miejscu muszę wyrazić swój sprzeciw. Irytuje mnie fakt, że na koncertach Maryli, w tym zakończonej trasie "Diva Tour", utwory z nowego krążka są prezentowane szczątkowo. O ile mi wiadomo, Maryla nie planuje grać koncertów z premierowymi kompozycjami. Jest to dla mnie tym bardziej niezrozumiałe, że tej klasy artystka na tym etapie kariery powinna dokonywać świadomych wyborów, w żadnym razie nie kierować się chęcią przypodobania publice. Czy naprawdę lepiej po raz tysięczny zagrać "Małgośkę" i "Kolorowe jarmarki", zamiast podzielić się nową muzyką?

6. Patrycja Markowska "Krótka płyta o miłości" 

Może nie ma w tej płycie nic odkrywczego, ale bardzo chętnie do niej wracam. Bo to zbiór porządnie wyprodukowanych, melodyjnych piosenek osadzonych w bezpiecznym nurcie popu z elementami rocka. Patrycja uwodzi swoją chrypą jeszcze bardziej niż kiedyś. Wyróżnikiem tego albumu są duety – wśród 13 utworów 5 zostało wykonanych przez Markowską w towarzystwie muzyków: Grzegorza Skawińskiego, Marka Dyjaka, Raya Wilsona, Leszka Możdżera, grupy Pectus. Moim ulubionym kawałkiem jest "Lalka" – szkoda, że nie doczekał się klipu, tak jak siedem innych utworów z tego longplaya.

Aktualnie do promocji wybrano nastrojowy utwór "Czy przyjdzie wiosna". 

7. Anita Lipnicka i The Hats "Miód i Dym"

Potrzebowałem trochę czasu, by przekonać się do nowej płyty Anity. Niby rozumiałem zamysł artystyczny, ale nie czułem jej klimatu. Tak jak byłem zachwycony "Ptaśkiem" (http://www.mjuzz.pl/dziewczyna-z-rzeka-w-tle/), tak pozostałe utwory nie wywoływały we mnie przysłowiowych ciar. Nie do końca przekonywał mnie dobór gości (Tomek Makowiecki, Julia Pietrucha, Ralph Kamiński), choć dostrzegałem, że idealnie wpasowują się w senną, przydymioną stylistykę krążka. Po kilku przesłuchaniach to się zmieniło. Lubię sięgać po "Miód i Dym". Bo wszystko tu się zgadza i nie jest przypadkowe. Bo to przemyślany i szczery album.

Płytę promowały single "Z miasta" i "Raj".  

8. Sarsa "Pióropusze"

Nowe wydawnictwo Sarsy – to udane połączenie popu i alternatywy, obfitujące w muzyczne niespodzianki. Pierwszym singlem promującym drugi album "Pióropusze” był utwór "Bronię się" – totalnie zawrócił mi w głowie; chyba nie minę się z prawdą, jeśli zawyrokuję, że był jednym z najważniejszych polskich kawałków minionego roku. Sarsa coraz bardziej świadomie dokonuje muzycznych wyborów, nie szukając poklasku. A przy tym udowadnia, że muzyka pop wcale nie musi być taka oczywista. Kolejne dwa singla – "Volta" oraz "Motyle i ćmy" – pokazały dwa zupełnie inne oblicza tej młodej artystki. W każdym z nich wypadła przekonująco. 

9. Natalia Nykiel "Discordia"

Mam problem z "Discordią". Podczas gdy debiutancki album Natalii Nykiel był w całości do zjedzenia, nowe wydawnictwo trochę się rozjechało. Są tu utwory, które męczą i których mogłoby nie być. Z drugiej strony jest wiele ciekawej muzycznej, jednoznacznie elektronicznej, treści. Siłą pociągową płyty był "Spokój" – jeden z najlepszych utworów w dotychczasowym dorobku Natalii. Nie porwały kolejne single: "Kokosanki" i "Total błękit". Ogromny potencjał ma duet z Igorem Walaszkiem ("I'm Fine"). Aż żal, że ten numer nie został wybrany do dalszej promocji płyty. 

10. Paulina Przybysz "Chodź tu"

W ubiegłym roku w szranki stanęły siostry Przybysz. Najpierw Natalia wydała 1 września "Światło nocne", 6 października Paulina zaprezentowała album "Chodź tu". Oba przesłuchałem i jednogłośnie zadecydowałem, że w mjuzzowym płytowym podsumowaniu roku znajdzie się miejsce dla Pauliny. Gdyby pokusić się o jakieś porównania, to "Chodź tu" jest bardziej sistarsowe i przez to mi bliższe. Soul miesza się z hip – hopem i r’n’b, ale muzyka jest tu daleka od banału. Mocno zaangażowane teksty i zróżnicowany sposób śpiewania Natalii, gdzie zaciera się granica między melorecytacją a rapowaniem, to niepodważalne atuty tego wydawnictwa. 
Album promowały single „Dzielne kobiety” i „Pirx”.

Podaj dalej...000

Komentarze

Komentarze